!دَهوتّ هما اِنت که دروگ بندیت

اے گم که سگّءِ کِساسءَ گیش اِنت، سَگّگی اِنت
سَتر که تَهل اِنت راست، هر پئیم مَنّگی اِنت
تو جور کِشته
شَکّر نه رِتکه تئی پیژگاهءَ
اے زہرءِ پیاله وَ جانء من مارا نوشگی اِنت
زمینءِ دامُن که تَنک ءُ تْرُپش اِنت
پلوٹوءِ بیدهاں به شینزارَنت کبگ ءُ کُمری
به کینژنت کانگاشْک ماں مریخءَ
کپوت ماهءِ سرا به نالنت
هلاس اِنت نوں زندگیءِ کسّه
توامیں کارست ”دیم ‌سیاہ“ اَنت
جهانءِ تامُر نوں کُٹّگی اِنت
برے برے دل وتا گوں جیڑیت
مئے سِتک گار اِنت چو نَمدی ‌یےءَ تنیگه راستیں ڈسءَ نیاتکه
چو ”پوسٹ ‌مین“ءَ
هُدا شُتگ موکلاں، پدا کارگِسءَ نیاتکه
کئے اِنت گنهگار ءُ پارسا کئے
اے ڈُبّه گون اِنت پادَریاں
اے زَمبلاں کَشّگا اِنت پَنڈِت
اے بار مُلّاءِ کوپگان اِنت
بزاں که چاگردءَ دار مان اِنت
اے ما که کُلّاں چه معتبرتر وتارا لیکاں وتی گُمانءَ
اے ما که درُستاں چه اشرَپیں ما وتی هیالءَ
بلے چه کُلّیناں رَدتریں ما
درهیں بدیناں چه بَدتریں ما
مئے کِرد ءُ کاراں چه ماتیں ابرم اوں نارَزا اِنت
اےگیدیءَ چو که پیرزالےءَ وارتگ اَنت روچ زندگیءِ
نوں تهنا پُرس اِنت ءُ پاتیا اِنت
کپوت ءُ کانگاشک، کَبگ ءُ کُمری
دْرها ملور اَنت، کَسے نه کَندیت
دهوتّ هما اِنت که دروگ بندیت !