بَلّی

بَلّی ترا باور نبیت میتگ تؤامیں لَڈّتگ

تهنا تؤ ئے پشت کپتگئے

تهنا تؤ ئے گوں جنتِرءَ پش کپتگئے

تهنا تؤئے گوں جنترءَ گوں جَلّک ءَ

گوں سؤت ءُ زئیروکاں وتی پَد منتگئے

دۆمی من ءُ تازی منی بےتَالِهیں

بازار دراهیں لڈّتگ، رُژناتِریں شهراں شُتگ

بلی داں چنتءَ هر سباءَ جنترءَ دیما کنئے ءُ بس همے سؤتءَ جنئے

” شهرءَ مرؤ، شهرانی مردم بے سر ءُ بے بیسه اَنت

ما چه ازل کوڑاچه ایں

گوں ابرمءِ گاماں رؤان

کوڑاچهی مئے دودمان

کوه اَنت مئے سگّءِ نشان

گَٹ اَنت لجّءِ پاسبان

جنگل مئے ستکانی امان

جنگل کُلیانی زبان

کبگ ءُ کپوتانی جهان

شهرءَ مرؤ، شهرانی مردم، مردمءِ پࢨما نه اَنت

شهرانی مردم بے سر ءُ بے بیسه اَنت. “

بلی ترا یات اِنت آ سیه تابیں کُچِک مه بانوءِ

بلی آ سیه تابیں کچک هر روچ گِدانءِ ساهگءَ واب اَت گوں چماں شیشگیں

تازی منی دیوانگ اَت

گُڈّء چگردءِ ناگتیں مَرگءَ چِدا اِشت ءُ دگه نوکیں دؤارجاهے شُتنت

بلی آ سیه تابیں کچکّش بُرت گوں

تازی منی دلوارگ اِنت

بَلی ترا یات اِنت آ وشرنگیں جِنک آدینَگءِ

بلی ترا یات اِنت آ شپ آروس، ءُ هِنی مینگءِ

بلی تؤ بیهال ئے آ بامءِ لڈ ءُ بوجءِ ساهتاں

رندء هما سهبءَ گشئے جنگل چو اژدیاءَ پِلکّان اِنت منا

کنٹگ دلءَ مان اِنت منا

بلی آ سیه تابیں کُچک ماه بانوءِ

دلوارگ اِنت تازی منی

بلی آ وشرنگیں جِنک آدینگءِ

کسّے اگاں دُورءَ بُرؤت اِنت آهگ ءَ اوں دیر کنت

بلی منا سَک زهیر کنت

بلی ترا بے جنترءَ، بےجَلّک ءَ بےجنگل ءُ بے سؤت ءُ زئیروکءَ نبیت

من ناالاج آں چه ترا

تازی منی آسءَ بُن اِنت